Mijn maatje, kameraad en strijdmakker is niet meer!
De afgelopen 4 jaar was ik dag en nacht met Alex op pad. Met z’n tweeën door de Wijk. We liepen nog net niet hand in hand. We moesten de vijver redden, iemand aan een booster helpen, een nieuw monument regelen, een straat schoonmaken of gewoon kijken hoe het gaat in de Wijk en met de inwoners.
En als we niet samen waren… dan belde we elkaar. Minimaal 5x per dag. “Ga je op tijd naar bed broer”, zei hij dan. “Morgen weer een dag, je moet ook je rust pakken”. “Ja Alex, ik ga zo naar bed”, zei ik dan en stuurde hem om 02:00 dan toch nog een document in concept. Gister belde hij mij nog. Ik dacht ik neem niet op, het is al laat. Hij belde mij nog een tweede keer. Ik twijfelde, maar ik nam op. En wat ben ik blij dat ik dat heb gedaan!
Het was niet altijd koek en ei tussen Alex en mij. Natuurlijk maken mensen die vaak samen zijn ook ruzie. Maar lang duurde dat nooit. Even een pauze en een uur later pakte ik mijn fiets om het bij hem thuis uit te praten. Als ik aanbelde kwam hij naar de deur gelopen en klonk het: Balllll, Ballltasar, Balll, Ballltasar, Baltasaaaaaaar. We hadden afgesproken om nooit met ruzie naar bed te gaan of afscheid te nemen. Dat doen broeders niet!
Ik weet nog hoe wij als boefjes in de nacht zelfgemaakte borden gingen plaatsen bij de rotonde in Broekpolder. Wellicht horen raadsleden dit niet te doen, maarja wij zijn Ali en Alex. Wij mogen dat!
Jullie zullen begrijpen dat ik Alex heel erg ga missen. Er zat nog zoveel in de pijplijn. We wilde nog zoveel doen voor ons Beverwijk en haar inwoners. Het zal wennen zijn om verder te moeten knokken zonder hem. Wanneer ik het even niet meer zag zitten viel ik altijd terug op Alex. We kenden elkaar door en door.
Ik ga ervan uit dat Alex over mijn schouders meekijkt terwijl ik mijn belofte aan hem om door te knokken nakom. En zoals Alex altijd zei: “In het belang van de inwoners van Beverwijk en de menselijke maat voorop”.